Fu Shenfu - szczęśliwy kapłan

Św. Józef Freinademetz (1852-1908), pierwszy werbista i misjonarz w Chinach; Chińczycy nazywali go Fu Shenfu – szczęśliwym kapłanem.
Urodził się 15 kwietnia 1852 r. w Oies w Dolomitach (obecnie północne Włochy). Pochodził z ubogiej rodziny chłopskiej. Proboszcz i nauczyciel w szkole podstawowej w Badii zwrócili uwagę na jego nieprzeciętne zdolności i w 1862 r. skierowali go do niemieckojęzycznej szkoły w oddalonym o 50 km Bressanone.

W 1872 r. wstąpił do miejscowego seminarium duchownego. Podczas studiów zainteresował się misjami. Po święceniach kapłańskich, które otrzymał 25 lipca 1875 r., rozpoczął pracę w parafii w San Martino di Badia. Parę lat później usłyszał o domu misyjnym w Steyl. Uzyskawszy pozwolenie biskupa, w sierpniu 1878 r. wyjechał do Holandii, aby u boku ks. Arnolda Janssena przygotować się do wyjazdu na misje.

2 marca 1879 r. wraz z o. Johannem Baptistem Anzerem wyjechał do Chin. Przez dwa lata w Hongkongu uczyli się języka i prowadzili duszpasterstwo wśród miejscowych chrześcijan. W 1881 r. wyjechali do powierzonej im misji w południowym Szantungu, regionie liczącym 12 mln osób, gdzie mieszkało 158 chrześcijan. Ich pionierska praca misyjna była trudna, niebezpieczna i wiązała się z długimi i częstymi podróżami.

W marcu 1882 r. ks. Józef osiedlił się w Puoli. Mieszkał i nauczał w prymitywnej chacie z gliny. Do pracy ewangelizacyjnej włączał ludzi świeckich, którzy ze względu na język o wiele skuteczniej niż on mogli głosić Ewangelię. Z myślą o ich formacji i pracy napisał po chińsku objaśnienia katechizmu i przygotował inne pomoce duszpasterskie. Chińczycy nazywali go Fu Szenfu - szczęśliwym kapłanem.

15 sierpnia 1885 r. złożył śluby wieczyste w Zgromadzeniu Słowa Bożego. W tym samym roku południowy Szantung otrzymał status samodzielnego obszaru misyjnego, a o. Anzer, który wraz z nim przybył do Chin, został tam wikariuszem apostolskim. Mianował on ks. Józefa swoim zastępcą. Razem przewodzili Kościołowi, który liczył już wówczas 634 chrześcijan, 40 katechistów i 2150 katechumenów.

W 1894 r. przeniósł się do stacji misyjnej w Wangchungu, gdzie rok później został rektorem nowego seminarium duchownego. W 1900 r. ks. Arnold Janssen mianował go przełożonym prowincji werbistów w południowym Szantungu. Kiedy w 1908 r. w jego diecezji wybuchła epidemia tyfusu, niestrudzenie śpieszył z pomocą wszystkim potrzebującym. Zaraził się od nich tą chorobą i zmarł 28 stycznia 1908 r. w Taikii. Został pochowany pod 12 stacją drogi krzyżowej.

Paweł VI beatyfikował go 19 października 1975 r. Jan Paweł II podczas uroczystej kanonizacji w Rzymie 5 października 2003 r. zaliczył go w poczet świętych razem z założycielem księży werbistów, św. Arnoldem Janssenem.

Patronowie migrantów

Św. Franciszka Ksawera Cabrini
urodziła się w 1850 r. w Lombardii. Po studiach Pedagogicznych podjęła pracę w szkole, pragnęła wstąpić do zakonu, niestety jej słabe zdrowie, powodowało odmowę przyjęcia. W 1880 r. założyła z siedmioma towarzyszkami zgromadzenie Misjonarek Najświętszego Serca Jezusowego, w którym celem była posługa dla wierzących i niewierzących. Otwierając dom w Rzymie, przed ołtarzem św. Franciszka Ksawerego złożyła ślub udania się na Wschód. Jednak Biskup Placencji, Scalabrini, wskazał jej inne pole działania. Papież Leon XIII zachęcił ją, by zając się losem włoskich emigrantów za oceanem. Siostry udały się do Stanów Zjednoczonych. Pracując w oratoriach świątecznych, w więzieniach, w katechizacji, szkolnictwie parafialnym, posługiwały chorym, jednocześnie zakładając wiele nowych domów, w następstwie zgromadzenie uzyskało w 1907 r. aprobatę Stolicy Apostolskiej. Franciszka przeniknięta duchowością ignacjańską, pozostawiła ją zgromadzeniu jednocześnie zostawiając rysy własnej osobowości, wiary i gotowości misjonarskiej.

Zmarła 22 grudnia 1917 r. w Chicago. Pius XII beatyfikował ją w 1938 r., kanonizował w 1946 r. Franciszka jest patronką emigrantów. Jej atrybutem Serce Boże.

Bł. Jan Chrzciciel Scalabrini (1839-1905)
9 listopada 1997, Jan Paweł II beatyfikował bpa Jana Chrzciciela Scalabriniego, który przez 30 lat był biskupem Piacenzy we Włoszech. Ów biskup o sercu pełnym miłosierdzia, zostaje apostołem emigrantów pod koniec ubiegłego wieku, w okresie, gdy zjawisko migracji przybiera na naszym kontynencie ogromne rozmiary. W ciągu kilku dziesięcioleci, ponad 40 mln Europejczyków opuszcza swe ojczyzny, by osiedlić się za granicą, zwłaszcza na obu kontynentach amerykańskich.

Bp Scalabrini przewidział to jako pierwszy i założył zgromadzenia misyjne służące emigrantom: Misjonarzy i Misjonarki św. Karola.